„Dżamila”. Dokument o sytuacji kobiet w Kirgistanie
W Kirgistanie upadek Związku Radzieckiego zrodził demokrację. Wolność pozostaje jednak ograniczona przez rosnącą wagę religii i powrót społeczeństwa do wartości patriarchalnych.
Te intymne wyznania, delikatnie zebrane przez Aminatou Echarda, składają się na ruchomy, impresjonistyczny obraz sytuacji kobiet w kraju, w którym do dziś trwa praktyka uprowadzania kobiet w celu zmuszenia ich do zamążpójścia.
„Gdy rodzice pana młodego są gotowi, każą synowi porwać dziewczynę. Czasem spotykają się wcześniej, ale jeśli mu się podoba, może ją porwać. To wystarczy. Ona nie musi się zgadzać. O nic jej nie pyta, po prostu ją uprowadza. Dziewczyna musi się zgodzić, gdy mężczyzna prosi ją o rękę. Nie ma prawa głosu, to jest w kirgiskiej krwi. Nawet jeśli kocha innego, nie może o tym powiedzieć. Musi nauczyć się żyć z tym, który ją kocha. Może przywyknie. Wszystkie nasze żale mogłyby zapełnić książkę…”
W 1958 roku pisarz Czingiz Ajtmatow przeszedł do klasyki literatury Kirgiskiej, dzięki historii młodej kobiety, porwanej i siłą zmuszonej do małżeństwa, która uciekła z ukochanym, Danijarem, młodszym bratem męża.
Sześćdziesiąt lat później, wyposażona w kamerę Super-8, Aminatou Echard przemierza Kirgistan, by zapisać punkt widzenia kobiet w każdym wieku na temat tej wolnej, zbuntowanej bohaterki literackiej. Od starej chłopki z pomarszczoną twarzą, która podziwia Dżamilę za odwagę, której ona nigdy nie miała, przez nastoletnie dziewczyny walczące o równouprawnienie, aż po matkę trójki dzieci. Reżyserka nawiązuje do snów i pragnień kobiet, które utrudniane są przez przytłaczające kody społeczne.
Arte
